Het blijft heel erg leuk om regelmatig vogels te fotograferen. En niet alleen dat, maar het kan soms ook een behoorlijke uitdaging zijn. Vooral als ze vliegen, is het niet makkelijk om met een volledig ingezoomd tele-objectief de vogel(s) goed in de zoeker te krijgen en daar vervolgens ook nog in te houden. Hieronder vijf foto’s van vogels, die relatief wel makkelijk te fotograferen waren.
De eerste zal voor velen geen onbekende zijn, een mannetjesfazant. Ik woon in het buitengebied en fazanten zijn er zeker deze tijd van het jaar genoeg te horen en te zien. Toen ik dit exemplaar met z’n kop net boven het hoge gras uit zag steken, vond ik het een opvallend plaatje. En dat felle rood op zijn kop contrasteert natuurlijk geweldig met het groen van het gras. De relatief kleine scherptediepte zorgt er voor, dat het gras op de voorgrond enigszins onscherp is en creëert op die manier een aangename diepte in de foto.
De tweede foto is van een kraanvogel. Er broedt momenteel een paartje van deze geweldige vogels in het Duitse gedeelte van het Wooldse Veen. Mijn buurman is een behoorlijk fanatieke vogelaar en tipte me, dat ze regelmatig foerageren in een weiland dicht bij de grens. Daar was niets aan gelogen, want de eerste de beste ochtend, dat ik daar ging kijken, was het raak. Een flink eind van het pad liep deze statige vogel daar tussen enkele koeien te zoeken naar voedsel.
Vanwege die grote afstand en de uitsnede die ik op de computer heb gemaakt, is de vogel zelf niet superscherp, maar gelukkig zorgt het tegenlicht van de zojuist opgekomen zon voor een mooie sfeer en dat maakt voor mij veel goed. Ik vind het prettig als er in een foto, wat toch een tweedimensionale weergave van de werkelijkheid is, op een bepaalde manier enige diepte te zien is. De diverse paaltjes dragen daar in deze foto in ieder geval flink aan bij.
De derde foto zie je hieronder en is van drie houtduiven op een rijtje. Wat me in deze foto aanspreekt, is op de eerste plaats het mooie avondlicht in combinatie met die donkere wolk op de achtergrond. Op de tweede plaats krijg ik door de positie van de duiven en de manier waarop zij naar elkaar kijken, het gevoel dat er in dit geval één duif te veel op die tak vertoeft. Als je begrijpt wat ik bedoel.
De vierde foto die ik uitgezocht heb, viel me initieel behoorlijk tegen. Het is een foto van een torenvalk die hoog in een boom zit en daardoor zijn er vanwege het tegenlicht nagenoeg geen details te zien. In eerste instantie vond ik dat dus jammer, maar elke keer dat ik er later nog eens goed naar keek, sprak deze foto me steeds meer aan. Het silhouette van de vogel en de boom geeft het geheel juist een wat mysterieuze sfeer. Terwijl de paar details die wel te zien zijn, zoals de snavel en enkele staartveren, net genoeg zijn om hem toch als torenvalk te herkennen.
Als laatste is er onderstaande foto van een grote zilverreiger. De reiger maakt voor mijn gevoel op precies de juiste plek een stap naar voren. Dat hoge gras op de voorgrond links en rechts van hem zorgt voor een doorkijkje, dat dan weer een mooie diepte in de foto bewerkstelligt. En ja, dat daar dan toevallig ook net zijn spiegeling in het water te zien is, dat is natuurlijk een hele mooie bonus, die me onverwacht in de schoot geworpen werd.
Er zitten heel veel leuke aspecten aan het fotograferen van dieren in de vrije natuur. En zoals gezegd brengt het fotograferen van vogels of andere dieren soms een flinke uitdaging met zich mee brengt. Maar voor mij is de onvoorspelbaarheid misschien wel het leukste van allemaal. Je weet van te voren namelijk echt niet met wat voor resultaten je thuis gaat komen. Die laatste foto bijvoorbeeld heb ik vanuit de auto gemaakt, toen ik op de terugweg was na het fotograferen van de kraanvogel hierboven. Dit soort onverwachte momenten zijn natuurlijk fantastisch!
Comentários