Een half jaar geen blogpost schrijven is lang, te lang natuurlijk. Er waren verschillende goede redenen voor deze tijdelijke absentie, waar ik verder niet over uit zal weiden. Maar met deze post pak ik gewoon de draad weer op, waar ik 'm zes maanden geleden heb laten vallen.
Ik wilde al een tijdje eens proberen om wat mooie foto's van bloeiende heide te maken. En ja, dan heb je qua timing niet het hele kalenderjaar ter beschikking. Heide bloeit nou eenmaal maar een aantal weken in augustus en/of september afhankelijk van de weersomstandigheden.
Afgelopen augustus was het dus tijd om op pad te gaan. Een korte blik in de 'Fotolocatie-Bijbel' leidde me naar de Rucphense en Kalmthoutse heide, twee bekende heidegebieden in Noord-Brabant. Eenmaal daar aangekomen viel het me een beetje tegen. Het zijn zonder meer mooie natuurgebieden, waar je heerlijk rond kunt struinen. Maar aansprekende foto's maken vond ik daar lastig. Een groot heideveld zonder een echt onderwerp is bij wijze van spreken als een apfelstrudel zonder slagroom, er mist iets.
Hieronder twee foto's waarbij ik weliswaar een onderwerp temidden van heide heb vastgelegd, maar het zijn foto's die mijzelf in ieder geval niet echt kunnen bekoren.
Gelukkig zijn er genoeg natuurgebieden waar heide groeit en al snel daarna viel mijn oog op de Mookerheide in het noorden van Limburg. En tjonge, wat een verschil. Vanaf het allereerste moment voelde ik hier wel een bepaalde vibe, die ik in die andere gebieden miste. De glooiende heuvels die zorgden voor een mooie dieptewerking, de vergezichten, alles voelde zo anders hier. Ik denk dat dat verschil in gevoel ook terug te zien is in de foto's hieronder.
Deze samengestelde panorama springt er voor mij echter absoluut bovenuit. De diepte in het landschap zorgt ervoor, dat de ogen van de kijker van voor naar achter door het beeld geleid worden.
Een dag later kwam ik min of meer per toeval uit bij de Strabrechtse heide. Ook hier werd ik aangenaam verrast door de vele mogelijkheden om aansprekende foto's te maken. Het is gewoon een heel erg gevarieerd stukje Nederland, waarbij heide, bossen, vennen en kleine zandverstuivingen elkaar mooi afwisselen. Absoluut aan te raden dus, met of zonder camera.
Nou zag ik 's avonds dat het een koude en heldere nacht zou worden, dus voor de volgende ochtend had ik de wekker gezet in de hoop op wat ochtendmist. En mijn hoop werd bewaarheid. De dag daarvoor was ik langs een mooi uitzichtpunt aan een van de vennen gelopen en dat leek me een perfecte plek voor een panorama. Maar ik moet eerlijk zeggen, dat het resultaat me uiteindelijk wat tegenviel.
Gelukkig kwam ik kort daarna langs een stukje heide, waar net wat meer grondmist hing. Ik had een kleine, fotogenieke eikenboom op het oog, waar ik al met al behoorlijk wat foto's van heb gemaakt. Mijn favoriete foto van die ochend is degene hieronder, waarbij de zon net de bovenkant van het boompje beschijnt. Zoals wel vaker had ik die vroege wekker dus niet voor niets gezet.
Commentaires