Ik ben geen fan van hoge temperaturen. Sterker nog, als de thermometer 25 graden aantikt, dan vind ik dat al onaangenaam worden. Een prima reden om zo af en toe de hitte te ontlopen en mijn heil noordwaarts te zoeken. Ik weet niet eens meer precies waar ik las, dat er op Helgoland een kolonie Jan-van-Genten broedt, maar het leek me een prima bestemming om twee vliegen in één klap te slaan.
Nou is de Duitse Waddenkust niet heel ver weg, maar het leek me wel zo leuk om meer te gaan zien dan alleen Helgoland en zo was mijn eerste tussenstop Landgoed Twickel in Twente. Het kasteel met zijn tuinen liet ik even voor wat ze waren, maar het was heerlijk dwalen over het mooie landgoed. Een opvliegende ijsvogel en een oude watermolen leidden me uiteindelijk naar een bekend punt aan de Twickelervaart, waar enkele beuken mooi over het water hangen. Geen originele foto, maar wel een zeer aansprekende plek die in de herfst ongetwijfeld nog beter tot zijn recht zal komen.
Ik twijfelde nog even, maar daarna reed ik toch maar meteen door naar Cuxhaven, het vertrekpunt van de boot. Ik had namelijk geen zin om me de volgende ochtend te moeten haasten. Bovendien kon het verkeer natuurlijk ook altijd nog tegenzitten. Er is daar aan de haven een hele grote en ongezellige camperplaats, maar dat moest dan maar.
Ik had een stoel op een snelle veerboot geboekt en zo stond ik de volgende dag 1 uur en 15 minuten na vertrek met beide benen op het kleine eiland. Vanaf de haven was het dan ook niet ver lopen naar de kolonie Jan-van-Genten, die overigens alleen tijdens het broedseizoen op de steile kliffen aan de noordkant van het eiland verblijft en de rest van het jaar op zee leeft.
Ik had geen idee wat ik kon verwachten, maar dat je op sommige plekken die grote vogels tot op een paar meter kon benaderen, had ik nooit durven vermoeden. Blijkbaar zijn ze heel erg gewend aan mensen, want ze laten zich totaal niet afleiden van datgene waar ze mee bezig zijn.
En zo heb ik enkele uren doorgebracht met het observeren en fotograferen van deze mooie vogels. Gelukkig waren er ook nog flink wat kuikens te zien, die met hun zwarte snavel en veren mooi contrasteerden met de volwassen vogels. En ja, als er zo veel vogels zo dicht op elkaar leven, dan zie je ook de uitersten van hun gedrag. Want waar ze het ene moment elkaar verleiden met hele karakteristieke bewegingen van hun snavels, gebruiken ze een moment later diezelfde snavel om andere vogels, die ook maar iets te dichtbij komen, op afstand te houden.
Al met al leverde het flink wat foto’s op. Hopelijk krijg je aan de hand van de foto’s hieronder een goede indruk van deze grootste zeevogel van de Noord- en Waddenzee en zijn leefomgeving.
De volgende twee dagen heb ik gebruikt om in alle rust langs de Duitse Waddenkust weer richting Nederland te rijden. Ik was absoluut niet op zoek naar onderwerpen met sprekende kleuren, maar op een of andere manier dienden die zich vanzelf aan. Zo waren daar:
Enkele boeien op het droge in Cuxhaven.
Typerende, ouderwetse Duitse strandstoelen.
Een vliegerfestival waar mijn helden van vroeger een hoofdrol voor zich opeisten.
De surrealistische vuurtoren van Pilsum. Je zult het misschien denken, maar nee, ik heb de kleuren van die kledingstukken echt niet achteraf aangepast aan de kleuren van de toren. Dit was toeval van de bovenste plank.
Aan het einde van die twee dagen kwam ik uit in Groningen bij De Dollard, waar ik niet alleen wederom op mooie kleuren werd getrakteerd, maar ook nog eens op een fantastische zwerm spreeuwen.
En het hield maar niet op. De volgende ochtend was ik weer vroeg paraat om de zonsopkomst vast te leggen. Nou viel de zonsopkomst zelf behoorlijk tegen, maar het licht tijdens het zogenaamde gouden uurtje daarna maakte alles goed. En niet alleen was die zwerm spreeuwen weer aanwezig, maar blijkbaar hadden er ook letterlijk duizenden ganzen overnacht, die nu in groepjes opvlogen en op zoek gingen naar een plek om te eten.
Na dit ongelooflijke begin van deze dag was het eigenlijk tijd voor een ontbijt, maar ik had de avond ervoor gezien, dat er zo’n 18 kilometer verderop een plek is, waar je goed zeehonden kunt waarnemen. Het mooie ochtendlicht was nog steeds aanwezig en ik wilde er zoveel mogelijk gebruik van maken, dus dat ontbijtje moest nog maar even wachten.
Na de zeehonden zag ik nog deze tureluur in het zonnetje zitten. Tja, die kon ik natuurlijk niet negeren.
Toen ik halverwege de ochtend eindelijk mijn havermout weg zat te werken, las ik over Landgoed Fraeylemaborg in Slochteren. En je raadt het al, niet veel later bezocht ik eerst de borg zelf om daarna nog een lekkere wandeling te maken over het landgoed van zo’n 23 hectare.
Wederom een mooie locatie die ook in de herfst vast nog veel mooier zal zijn. Ik ga het nog druk krijgen over twee maanden...
Comentários