Cornwall & Devon (dag 6-10)

Dit is het tweede verslag van onze reis door Zuidwest-Engeland. Dergelijke blogs schrijven tijdens de reis zelf heb ik nog niet eerder gedaan, maar het bevalt me tot nu toe prima. Op de eerste plaats is het veel leuker om te schrijven over iets dat je recent hebt gezien of meegemaakt en bovendien is het ook leuk om de lezers van dit blog enigszins realtime over onze schouders mee te laten kijken. Dank nog trouwens voor de diverse leuke reacties op het eerste deel van dit reisverslag.

Op reis maak ik eigenlijk altijd wel gebruik van meerdere reisgidsen, om zodoende niets te hoeven missen van wat ons leuk lijkt. Deze keer heb ik bovendien nog een “fotografen-gidsje” bij me met de beste fotolocaties van Cornwall.

Natuurlijk zijn er nog veel meer mooie plekken en geschikte momenten om foto’s te maken, maar het is toch wel fijn om een beetje een leidraad te hebben. Van de 50 locaties die in het boekje vermeld worden, kan je uitzoeken wat jou aanspreekt. Hiermee bespaar je jezelf flink wat tijd en moeite om dat allemaal zelf uit te moeten zoeken, een aanrader dus.

Golitha Falls is een plek, die ook in dat boekje wordt vermeld. En ik moet zeggen, dat we niet teleurgesteld waren. Een meanderend beekje waar zalm en forel in leven, stroomt door een nauw dal omgeven door grote beuken en eiken. Tevens is er inderdaad enig hoogteverschil, waardoor er kleine watervalletjes ontstaan. In eerste instantie had ik wat foto’s gemaakt daar waar het hoogteverschil het grootste is, maar ik kon voor mijn gevoel op dat punt net niet genoeg afstand tot het water nemen.

Iets stroomopwaarts vond ik vervolgens een plekje, waar dat wel mogelijk was en waardoor ik dus ook beter de omgeving en sfeer van het geheel op de foto kon zetten. Dat spreekt mij in ieder geval meer aan.

Net als op andere plaatsen de voorafgaande dagen verbaasden we ons ook hier over het feit dat het redelijk vroeg in de ochtend toch al weer best druk was. Later op de dag kwamen we erachter dat men hier een lang weekend had in combinatie met de meivakantie van de scholen. Dat verklaart natuurlijk een hoop.

Die middag hebben we een bezoek gebracht aan het Eden Project. Dat is een botanische tuin, die is aangelegd in een oude steengroeve. De blikvangers van de tuin zijn twee kassencomplexen, die worden gevormd door meerdere zogenaamde geodetische koepels. Heel futuristisch om te zien.

In het ene complex heerst een tropisch klimaat en daar groeien dus allerlei planten uit tropische regenwouden van over de hele wereld en in het andere wordt een mediterraan klimaat in stand gehouden met bijbehorende flora.

Het was zeker leuk om daar rond te lopen en allerlei waanzinnige planten en bomen te zien. Maar de enige manier om het te bezoeken is om gelijk een jaarabonnement à ￡38,- te kopen. Prima, als je in de buurt woont, maar voor vakantiegangers die slechts één keer op bezoek komen, riekt dat toch enigszins naar geldklopperij.

Aan het einde van die middag vonden we een kleine, rustige plek vlakbij een oude uitkijkpost van de kustwacht om de nacht door te brengen. Natuurlijk moest ik rond zonsondergang even met de camera op pad. Die uitkijkpost was toegankelijk en daarbinnen maakte ik deze foto.

Tevens lag daar een mooi kasteeltje in de buurt, dus toen ik de volgende ochtend Timo uit ging laten, hoopte ik op mooi ochtendlicht. Dat licht kwam er ondanks de dikke wolkenlaag uiteindelijk wel, maar daar heb ik toch wel een klein half uurtje op moeten wachten. Geen landschapsfotograaf die daar moeilijk over doet natuurlijk.

Die dag hebben we op ons gemak het schiereiland Roseland verkent. Ik had gelezen over een oud kerkje in St. Just en hoewel ik er niet al te veel van verwachtte, was het echt een enorm positieve verrassing. Al ruim 800(!) jaar staat dit kerkje op die mooie plek aan een baai. En het kleine bijbehorende doet me denken aan het voormalige spookkasteel in De Efteling.

Daarna stoppen we in St. Mawes op het uiterste puntje van het schiereiland, waar nog altijd een oud verdedigingsfort over zee uitkijkt. Het is hier, dat ik onderstaande foto maakte.

De wegen in Cornwall kunnen dus niet alleen bijzonder smal, maar ook uitermate steil zijn. Een bord met een hellingspercentage van 33% heb ik in ieder geval nooit eerder gezien.

Elke ochtend dat ik Timo uitlaat, neem ik mijn camera mee. Je weet tenslotte nooit wat je tegenkomt. Zo ook de volgende ochtend. Mijn oog valt eerst op wat fluitenkruid aan de kant van de weg, waar enkele dauwdruppels aan hangen.

En vervolgens loop ik over een mooi voorbeeld van de hierboven genoemde smalle weggetjes in Cornwall. Je ziet dat je bij tegenliggers soms echt geen andere keuze hebt dan de auto in z’n achteruit te zetten.

En dat is nou precies de reden waarom we destijds voor een kleine VW-bus als camper hebben gekozen. Je kunt op plekken komen, waar je met een grotere en bredere camper absoluut geen toegang toe hebt. Bovendien kun je altijd overal op een ‘gewone’ parkeerplaats parkeren. Iets dat ons ook enorm goed bevalt.

Op naar Lizard Point, het zuidelijkste puntje van Groot-Brittanië. De uitzichten op de kliffen zijn hier mooi, maar niet geweldig. Het lukt me dan ook niet om iets daarvan overtuigend op de foto te krijgen. De wolkenluchten die dag zijn echter fantastisch. “Echte Hollandse luchten” zou Erwin Krol zeggen. Als we dan langs de lokale vuurtoren lopen, zie ik een mooi contrast opdoemen. De strakke lijnen van de vuurtoren en bijgebouwen tegenover die enorme wolken die wel op bloemkolen lijken.

Later maak ik aan westkant van Lizard Point een foto van de hellingbaan van het niet meer in gebruik zijnde gebouw van de reddingsbrigade. Helaas is het eb, waardoor er enerzijds weinig golfslag in het water, maar anderzijds juist veel zeewier op het kiezelstrandje te zien is. Helaas, niets aan te doen.

Tenslotte rijden we nog door naar Mullion Cove. Een kleine haven die door twee enorme muren tegen grote stormen beschermd wordt. ’s Middags is het daar ook nog eb, waardoor ik besluit wat meer in te zoomen op die muren en maak ik onderstaande foto.

Maar omdat we op een prima parkeerplaats staan, waar we ook mogen overnachten, besluiten we om daar te blijven. Dit geeft mij de gelegenheid om ook bij vloed een foto van die zeearmen te maken. En wat een verschil! Het waaide de hele dag al flink, maar nu met vloed zijn de golven echt indrukwekkend. Jammer dat ik niet de allerlaatste zonnestralen van de dag heb gezien, want toen was de zon reeds achter een dikke wolkenband verdwenen. Maar al met al ben ik toch blij met het avondlicht in het uiteindelijke resultaat.

De verschillende locaties die we deze dagen bezoeken liggen allemaal heel dicht bij elkaar. Hierdoor leggen we die dagen maar zo’n 25 tot 30 kilometer per dag af. Dat rustige tempo bevalt ons beiden prima. En zo rijden we op de ochtend van dag 9 op ons gemakje naar het strand van Gunwalloe.

Ik maak daar onderstaande foto.

Initieel had ik een compositie in mijn hoofd met alleen die kleinere rotsblokken op de voorgrond. Ik vond dat grote rotsblok namelijk te dominant. Maar nadat ik de verschillende foto’s een aantal dagen niet gezien had, keek ik er nog eens goed naar en toen ben ik 180 graden omgegaan. In die andere compositie was er weinig om je als kijker op te focussen en dat is bij de foto hierboven absoluut niet het geval. Er is maar één onderwerp, daar kan je niet omheen. En die voor- en achtergrond sluiten daar prima bij aan en zorgen voor een mooie diepte in de foto.

’s Middags rijden we door naar St. Michael’s Mount. Volgens de gids is dat de Engelse tegenhanger van het Franse Mont St. Michel. En inderdaad zien we niet alleen een opvallende gelijkenis, maar ook hier kun je bij laag tij naar het eiland lopen. Het is vakantietijd, mooi weer en heel erg druk. Een bezoekje aan het eiland zelf laten we dan ook aan ons voorbij gaan. Min of meer plichtmatig maak ik nog snel een foto in het felle middaglicht.

Maar we zijn aan de kust en het weer kan hier snel omslaan. In de loop van de middag maakt de zon dan ook plaats voor een dik wolkendek. En als we dan langs The Merry Maidens, een neolithische steencirkel, rijden, dan kan ik nog net de foto hieronder maken, voordat het begint te miezeren.

Die motregen houdt behoorlijk lang aan. De volgende dag zijn er ook wel droge perioden, maar is de miezer nog niet verdwenen. Gelukkig is het precies een half uurtje droog, als ik op het strand van Pedn Vounder uitkijk. Nu is eb juist de beste tijd voor een foto, want er vallen dan min of meer twee zandbanken droog, wat wel een leuk effect geeft.

Hier heb ik trouwens ook wel foto’s met langere sluitertijden gemaakt, maar die vond ik deze keer minder geslaagd. Er was trouwens op dat moment een surfer met een bodyboard in de weer in de branding. Leuk om te zien en dus haalde ik ook nog maar even de telezoom uit de rugzak.

Beide foto’s zijn vanaf hetzelfde uitkijkpunt genomen. Ook in de eerste foto heb ik trouwens de surfer vastgelegd. Heb je hem al gezien? Zo ziet het verschil er dus uit tussen 18mm en 560mm in APS-C formaat.

Tot zover dit tweede deel. Ik had het eigenlijk eerder af willen hebben, maar de dagen erna had ik vaak ’s avonds geen tijd of puf meer om hier nog aan te werken. Uiteraard daarover meer in deel drie.