Het was in oktober 2023 dat we een bezoek brachten aan de Abdij van Clairvaux. Totaal buiten het vakantieseizoen natuurlijk en dat was te merken. Waar we initieel de enige bezoekers waren, meldde zich op het allerlaatste moment nog een Duits gezin. En omdat de abdij alleen onder begeleiding van een gids te bezoeken is, hadden we toch min of meer een privé-rondleiding.
Deze abdij heeft een indrukwekkende geschiedenis. Na de stichting in 1115 werd het al snel een van de welvarende abdijen van de cisterciënzerorde. De Franse revolutie echter zorgde voor een einde aan de macht en privileges van zowel de Franse adel als geestelijkheid.
Hierdoor kreeg de abdij in de eeuwen daarna diverse andere functies. Allereerst werd het een armen- en tuchthuis en in 1808 maakte Napoleon er de grootste gevangenis van zijn tijd van. Tot maar liefst 1971 werden er (onder niet al te beste omstandigheden) in de abdij zelf gevangenen ondergebracht. Daarna werd er een nieuw onderkomen gebouwd, dat nota bene ten tijde van ons bezoek nog steeds dienst deed als gevangenis.
Als fotograaf ben je vaak op zoek naar contrasten om daarmee een aansprekend beeld vast te leggen. Contrasten in bijvoorbeeld licht, kleur of vorm komen vaak als eerste in je op. Tijdens het bezoek aan deze abdij nam ik een wat meer subjectief contrast waar. Het was juist de grote tegenstelling tussen de functies van deze abdij door de eeuwen heen, die mij enorm aansprak. Het verschil tussen een welvarend klooster met monniken, die vrijwillig hadden gekozen om hun leven aan hun religie te wijden en gevangenen die niets te kiezen hadden en daar tegen hun wil een bepaalde straf uitzaten, kon voor mijn gevoel niet groter zijn.
Die ochtend had ik behoorlijk wat foto's gemaakt, maar pas eenmaal weer thuis kreeg ik een idee aangaande deze foto's. Een goede vriend van me fotografeert namelijk regelmatig voor het tijdschrift Klooster!. Zodoende vroeg ik me af of er misschien interesse zou zijn voor een artikel over deze abdij en zijn kleurrijke geschiedenis.
Na enige tijd kreeg ik telefoontje van de redactie en men was enthousiast over mijn idee. Ik zou dan een aantal foto's aan dienen te leveren en een theoloog en tevens vaste schrijver voor het tijdschrift zou dan de begeleidende tekst schrijven. Uiteindelijk zijn er zeven van mijn foto's gepubliceerd. En ik moet eerlijk zeggen, dat toen ik het betreffende nummer eenmaal thuisgestuurd kreeg en de foto's, die over de gehele breedte afgedrukt waren, onder ogen kreeg, gaf me dat toch wel een heel voldaan gevoel.
Comments